Mam maleńkie buciki. Białe, dziewczęce, do chrztu. Nie będą mi już potrzebne, ale nie potrafię się ich pozbyć. Czasem łapę się na myśleniu o ciąży, jak o pieczeniu ciasta. Przyjemna sprawa. Trochę pracochłonna, trochę niewygodna i absorbująca, trochę sprzątania, ale generalnie to ciekawe jak wyjdzie. Może gdyby nie to myślenie, nie byłoby dzieci? Na szczęście już wiem, że cukiernik z rodzicem ma niewiele wspólnego. Zamykam tę część życia. Nie będę już rodzić. Ten etap już za mną. Przy okazji tak wiele mam do pozbierania: zazdrość, rozczarowanie, zazdrość, zazdrość. O, znowu zazdrość. Zbieram i zbieram, a one wszystkie wciąż rodzą i rodzą te zdrowe dzieci. Niby z każdym kolejnym jest łatwiej, ale o milimetr co najwyżej. Córuś, jeśli gdzieś tam jesteś... Zupełnie jak w bajce o Roszpunce. Ukradła mi Ciebie jakaś wiecznie młoda wiedźma. I nie ma Ciebie wcale. Mogę lampion zapalić. Może do Ciebie doleci...