Marzę sobie, że dziecko moje będzie pracować. Mam upatrzone miejsce. Buduje się nieopodal hospicjum. Znam instytucję, która je buduje. Liczę na znajomości. Marzę o widoku korytarza, z pięknie umytą podłogą, a na końcu trasy mopa - moja latorośl, na swoich krótkich nóżkach, ze swoim szerokim uśmiechem. Widzę, jak w skupieniu niesie herbatę dla pacjenta (wystawiając język w wielkim staraniu), jak podlewa kwiaty, jak poprawia obrazek, który krzywo wisi... Ono potrafi tak przytulić, tak spojrzeć w oczy, że żaden iloraz inteligencji tego nie prześcignie. To byłby doskonały prezent na drogę, taki uścisk, taki uśmiech. Toksyczna mamuśka już planuje Ci życie, kruszynko...